Vistas de página en total

viernes, 31 de marzo de 2017

Os días vigueses de Víctor Freixanes

Que sí, que sí, que Víctor Freixanes tamén vivíu en Vigo, coido que foi nos oitenta. Vivíu no que podería ser o noso barrio das letras, case no mesmo cuarteirón en que viviron logo Agustín Fernández Paz e Ramiro Fonte. Daquela traballaba en Xerais. E facía algo de vida de barrio. O seu fillo Denís estudou no García Barbón. A escasos metros da casa en que vivían en Rosalía de Castro entre o Gadis de agora e a Parroquia do Sagrado Corazón. Daquela xa existía a librería Gami,e Denís que aínda era un neno, refocilábase polos trinques limpando a merda toda,ata que a súa nai lle dicía: Denisiño, porcallón!Pero isto ocorreu xa hai ben de tempo.

miércoles, 29 de marzo de 2017

La viuda negra

La Preysler va a por el cuarto, a desvalijarlo.Como en la mejor versión del realismo mágico Miguel Boyer llegó a su casa con un importante patrimonio inmobiliario y ahora nada queda, sólo facturas. Todo enterrado en la casa de Puerta de Hierro claro está a nombre de Isabel. Ya sólo le quedan facturas y si tal les dice que les "rula" a los hijos de Boyer las facturas del funeral por si quieren repartir.Qué tiemblen los Vargas Llosa porque cuando este señor muera igual ya no quedan ni La casa verde,ni el chivo, ni Pantaleón, ni la Catedral, ni siquiera Los Perros, y todo sin mover una arruga porque no la hay y sin que le reviente el bótox ni la cara de vergüenza. Aún capaz será de montar un crowdfunding para pagar el entierro de Boyer.

sábado, 25 de marzo de 2017

As facturas da corrupción

Critican a ese eurodeputado? que criticou ós países do sur. Pero se cadra ten razón. Sen saír de Vigo as tramas de corrupción(supostamente claro) pagaron liposupcións(Operación Patos),na deputación de Lugo supostamente pagáronse ata DIUS. Os viños de alta gama campan polas casas de todos os que en Galicia son alguén. As black serviron para pagar lencería, xantares, copas e burdeis. Volquetes de putas,cocaína e millóns de euros esquecidos nos faiados...Aniversarios infantís e clases de golf,vodas de fillas do Palau... Amantes do Rei sufragadas con fondos públicos. Qué queren que pensen de nós? Que investimos ben? Que os cartos van en programas de desenvolvemento en educación e infraestruturas necesarias e útiles. Pois vai ser que non! A min non me arrepía que ese señor diga iso; arrepíame que iso pasase algunha vez. E semella que pasou, demasiadas veces, en demasiados sitios. Mesmo ás veces, demasiado preto de nós! Eu non os vou defender!

miércoles, 22 de marzo de 2017

Guerra de putas en Vigo e outras noticias que non saen en prensa

Ás veces as noticias caen nas nosas mans sen buscalas. Iso pasoume hoxe. Resulta que sen eu o saber, paso boa parte das miñas xornadas a escasos metros dun dos puticlubs máis famosos de Vigo. Ese que lle chaman o Piso S. Seica esta fin de semana un dos ionquis que pululan por esas rúas acoitelaron ao compañeiro sentimental de S. a plena luz do día. Os policías que rexistraron a denuncia saudaron amablemente a S e ao seu compañeiro que tivo que ser atendido nun hospital. Parece que Piso S vai como un tiro, segundo din con clientela abonda e que as mulleres que alí traballan sacan uns 6000 ao mes. (Eu non o creo a verdade), e iso que S obrígalle a comprar alí o tabaco ao dobre do prezo que custa na rúa. Tamén souben hoxe que outra famosa madame de Vigo que tiña unha Casiña chamada E, foi xefa de S. E que tiñan unha loita sen cuartel pola clientela, que ben puidemos ver todos no Faro: A Casiña de E contra o Piso S. A loita fraticida acabou co peche de E.Continuará? O caso é que a noticia de S non saíu en xornal ningún o eu non a mirei. Tanto poder ten S?

domingo, 19 de marzo de 2017

Te acuerdas?

Tal día como hoy de hace dos años fuímos al neurólogo. Uno privado que nos recomendó Cris Hipocrática; qué habríamos hecho sin ella? Eh? Ya te costaba tragar y hablabas raro. Pensamos que tenías alzheimer. Pero aquel neurólogo nos dijo que tenías una enfermedad de la "motoneurona" y que se podía ver claramente en tus brazos y en tu lengua que estaba agusanada o algo así nos dijo. No entendimos nada, no tuvo cojones de decirnos que tenías ELA. Y ahí estuvo otra vez Cris Hipocrática que puso las siglas donde sólo había unas motoneuronas enfermas.Intenté que no lo supieras, aunque era casi imposible. Yo no quería que lo supieras, era tu sentencia de muerte. Y si no hubiera existido internet a lo mejor tampoco lo habría sabido papá. Quien lo pudo saber, en aquel momento no le interesó mucho; venía pronto la semana santa y había que ir de vacaciones. El que pueda claro. Eso sí todo el mundo tenía muy claro lo que había que hacer contigo; lo que papá Mariana y yo teníamos que hacer contigo, nosotros sólo estábamos ahí para que los demás nos dijeran lo que teníamos que hacer, eso sí nosotros.

sábado, 18 de marzo de 2017

Vk o primeiro trans de Vigo na prostitución?

Vk debe roldar os 60 ou 70 anos e móvese xa retirado pola praza de Compostela. Foi segundo algúns un dos primeiros trans de Vigo en se operar,coido que só parcialmente; fíxoo en Marrocos con gran segredo.Tanto como leva o seu currículum profesional en que figura segundo di moito suposto hetero do máis granado que foi deste o noso querido Vigo.

viernes, 17 de marzo de 2017

O fillo do crego

Trouso hoxe unha historia que me proe no cerebro desde hai meses. Vivía nunha cidade mediana do norte de España un vello crego co seu suposto fillo. Desenvolvía o seu labor nunha céntrica parroquia onde todo o mundo o coñecía. Hai quen di que o rapaz sempre o dicía : meu pai é don Fulano o párroco de Tal e Tal. Como sempre nestes casos houbo quen dixo que era un sobriño, ou un fillo adoptivo.Son rexoubas típicas destes casos. Hai uns anos houbo un incendio na casa do crego que naquel momento estaba só, ata que chegou o seu fillo, así o dicían as crónicas dos diarios do lugar, aínda que obviaban que aquel pai, era o Pai que rexía a parroquia máis próxima. A súa morte tamén o delatou, o seu suposto fillo decidíu e puido facelo, non abrir a capela ardente do seu pai; ante o abraio dos catro do barrio que aínda non o sabían. Por qué o bispado non deixou velar aquel cadáver e por qué aquel rapaz puido tomar aquela decisión? Igual foi a súa venganza con todos aqueles que fixeron da súa, unha infancia difícil.

martes, 14 de marzo de 2017

Calcetines negros

Aún quedan calcetines negros en el cajón, de esos que a veces le prestabas. También quedaron unos leotardos que a veces usaba, pero están deformes, ya no los puede usar; pero no es capaz de tiralos, le da pena hasta abrir el cajón. Y ahora les llama leotardos, pero en el fondo eran "peterpanes" como él.

lunes, 13 de marzo de 2017

SE ME OLVIDO OTRA VEZ MANA, la 12 de Maná

Gente con precio

Como en wallapop!

Del otro lado de la barra

-Se pasó todo el año viviendo por la "patilla" en Madrid. Engachaba una novia tras otra y se metía en sus casas hasta que ellas le echaban, y así se pasó un año o más... -Hicimos una redacción sobre cómo éramos; le decía la niña aquella a su madre. Y María dijo que le gustaba el ballet, la playa, dibujar el campo, y que era muy lista... -Yo también soy lista y no lo ando diciendo por ahí; le dijo la niña a la madre. ( Y la verdad estuve a punto de intervenir, pero pensé tú no tienes derecho, tú aquí sólo eres el autor omnisciente o la voz en off, calla y escucha)

martes, 7 de marzo de 2017

A vida dos "caixanovos" no "trullo"

Fonte: Diario de Pontevedra 12 febreiro, 2017, domingo; autor Santy Mosteiro. A vida na Lama decorre plácida e feliz para os tres exbanqueiros vigueses que están alí:Gayoso, Pego e Rodríguez Estrada; están nun módulo vip(esaxeración miña) chámanlle módulo brando e é o número nove.Relaciónanse cos demais reclusos con normalidade e cumpren cos labores de limpeza asignados. Sorprendentemente para os que pensamos que Gayoso e Pego eran unlla e carne; Gayoso comparte cuarto con Rodríguez Estrada e Pego ten un compañeiro que cumpre condena por tráfico de drogas. O toque de diana é ás oito da mañá, desas horas deben estar vestidos e coas camas feitas, recóntannos e ás oito e media xa poden baixar almorzar. Desde as nove fan labores de limpeza ata a unha do mediodía, hora en que comen. Pola tarde logo de recoller e limpar os comedores teñen tempo de lecer. Dispoñen de 100 euros á semana para gastar no economato da prisión.Poden recibir unha persoa á semana:"o locutorio" chámase.Gayoso recibíu nesta súa primeira vez a unha avogada da familia. Unha vez ao mes poden recibir a varios membros da familia durante tres horas:son os vis a vis convivenciais, algo do que gozaron xa na semana do 5 de febreiro. E así pasan a súa vida os nosos homes bebendo Cabreiroá en vez de Oporto vintage, en A Lama Spa Resort, en vez de na Toxa, ou Gstadd...

lunes, 6 de marzo de 2017

Alma vintage

No, yo no estoy en Netflix, ni en HBDO, lo que más tengo es el pack Movistar para que vea el fútbol Compay.Y no me gustó Narcos, prefiero Matalobos o " Entre bateas". Con la tele convencional me sobra y eso que hay basura que no soy capaz de ver, Y no me gusta el "indie", me parece lo puto peor; una música ratonera de mucho cuidado, con letras que podríamos hacer nosotros entre rueda y rueda de prensa o entre consulta y consulta.Tampoco me gusta Radio Tres. Sobre todo el programa de hacia las doce y media;sí, sí el puto Siglo XXI,consistente en una hora casi seguida de cuñas de autopromoción: Siglo XXI, Siiiiglo XXI, Siglo Veintiiiiuuuunooooo y así hasta que dan las dos, y eso la verdad no hay alma que lo aguante!! Los reportajes tanto de la tres como decla cinco parecen los que hacíamos de prácticas hace 25 años en los Revox de Radio Nacional. Y me gusta el cine español, y las series, lo siento, sé que no es cool, pero que a gusto me he quedao*.

sábado, 4 de marzo de 2017

Reflexións sobre turismo

O ano pasado visitaron Galicia 5.000.000 de persoas.O trinta por cento delas foron estranxeiros. O goberno galego tomou o turismo como industria clave, polo menos no mediático. Eu penso que non somos un país turístico: apenas nos tocan 2 turistas por cada habitante.Somos ademais moi dependentes do sol. Os xaponeses estánse volcando con Galicia desde o Irmandamento con Xapón e polos camiños de peregrinaxe que compartimos.Son turistas moi interesantes.Enchen Compostela en tempada baixa de novembro a marzo, e teñen gran poder adquisitivo.Veñen tamén moitos americanos logo da exhibición de The way.Pero queda moito por facer, moito máis que publicidade interna e autobombo. Que se preparen na Ribeira Sacra para os turistas que veñan coa novela do Planeta baixo o brazo:"Todo isto che darei" de Dolores Redondo. Grazas a internet calquera empresa, calquera concello con algo de creatividade e páxinas en varios idiomas pode sen depender dos turoperadores atraer persoal.
Ás veces as catástrofes tamén nos poñen no mapa, tristemente como o Prestige, que permitíu que espectadores do mundo enteiro visen a beleza das nosas costas. A volta ciclista penso que nos custa máis que o que dá. E o fútbol, o deporte rei tamén nos amosa por aí.Pero seguimos moi colgados do sol que aquí nos é bastante infiel, e do marisco e de mil tópicos máis.Queda moito por facer: máis que invitar a paparotas e a mariscadas en Fitur