Vistas de página en total

sábado, 31 de diciembre de 2016

Una historia vulgar

A veces protagonizamos historias vulgares, es lo peor, para los que como yo vivimos del periodismo.Frases hechas, las mismas mentiras, el mismo principio y el mismo final. Por eso yo os deseo en 2017 que os ocurran mil historias nuevas, con diferente guión, con nuevas palabras y nuevos desenlaces. Que tengamos de una vez coraje para no oír o no prestar atención a todas esas tonterías que escuchamos cada día. El pasado da igual, pero el futuro es nuestro!! Feliz 2017!!

miércoles, 28 de diciembre de 2016

domingo, 25 de diciembre de 2016

Las amigas de mi abuela

Siempre me llamó la atención que muchas de las amigas de mi abuela eran hermanas o ella las llamaba en plural.Eran otros tiempos y las familias tenían muchos hijos de edades muy próximas. Y así hablaba de las de Lloréns, las de Quicler o de conocidas como las Picher. Era un mundo en plural para todos, incluso hasta para los motes: las "pinchasapos" o las " toleimas". Recuerdo sobre todo a las mujeres, porque de aquéllas las señoras de bien ( de buena conducta) apenas tenían amigos varones.

viernes, 23 de diciembre de 2016

Abel Confidencial

Abel Caballero fala polas noites con Susana Díaz, é o seu "momento". Considera o líder do municipalismo que Susana é unha muller intelixente, carismática e preparada; eu penso que está tan errado como cando apostou por Méndez Romeu. Abel Caballero deixou de fumar aos trinta anos, ese momento vital pilouno en Cambridge segundo di. E o tabaco alí era tan malo e tan caro que deixou de fumar,daquela afeccionouse aos Galloises. Nado en Ponteareas, Caballero veu a Vigo desque se fixo mozo da súa muller Cistina con dezasete anos. Estudou xa o COU no Instituto Santa Irene. O noso Gran Líder considera que grazas ao seu éxito en Vigo se converteu nun referente político en España, e no PSOE e segundo as súas contas se as eleccións municipais se celebrasen agora colleitaría un 65% dos votos e non o 52% por cento que acadou nas últimas, cando moitos pensaron que se estaban roubando papeletas do PSOE na xornada electoral e se tiveron que repoñer porque se ían esgotando. Abel considera que Vigo é unha illa en Galicia e o resto das grandes cidades galegas están todas paradas e sen presuposto.Tamén apunta que as oposicións fragmentadas deberían favorecer a gobernabilidade e non obstruír porque de seguir sendo así sería precisa unha reforma electoral que moitos xa lle piden desde a FEMP para favorecer os gobernos con maiorías relativas e iso acabaría prexudicando aos partidos minoritarios e favorecendo o bipartidismo. Caballero é máis de cervexa que de viño. E a súa muller Cristina é de Vigo segundo di. O noso alcalde di que aínda non tocou teito electoral que non teme que suba a Marea e que o PP vai baixar. Caballero di que a venda de Balaídos non a permite e a lei que é un dominio público "inalienable" e que menos aínda se pode vender por moito menos do que vale, podería valer "grosso modo" ou ao chou uns douscentos millóns e non a reforma. Abel non desbota que haxa un acordo co Celta no que atinxe a unha cidade deportiva.O Celta debería suxerir onde a quere para que o concello recualifique se así o considera convinte os terreos. O Celta ten unha oferta de Mos para facer o campo. O alcalde desbota que como ocorre en América o Celta se vaia de Vigo ou de Galicia. Abel fala moito da súa muller, pero polas noites chama a Susana Díaz, e á hora da sesta a Carmela Silva... xulguen vostedes!

jueves, 22 de diciembre de 2016

Un asesino ilustrado

Nos encontramos ante un asesino ilustrado. Con sangre fría, conocimientos de informática y telecomunicaciones.Muy bien asesorado y con tiempo para cambiar de ropa, apagar el móvil y destruír el de su víctima.También tiene conocimientos policiales porque quiso ser policía y opositó para ello. Y con mucha jeta, con la cara como el cemento armado.Ojalá cumpla más pena que la provisional.

martes, 20 de diciembre de 2016

Una inmensa tristeza

Cuando una niña como Ana Enjamio muere cuando empieza a vivir, algo falla en nuestra sociedad.Cuando un hombre que la quiere o que la quiso es capaz de agazaparse en su portal y asestarle diez cuchilladas, algo falla.Y no es el control policial. La pericia que el asesino tuvo para matarla y esconder su ropa y el móvil de ella, no la ha tenido para suicidarse, y es una pena.

lunes, 19 de diciembre de 2016

Aprender a querer, aprender a olvidar

Hay mucha gente que no sabe querer, quiere mal, usa a los otros como sus juguetes o sus propiedades.Piden mucho y no aportan nada.Está claro que nadie es de nadie, o debería estarlo.Y si quieres a alguien, no deberías hacerle daño.Deberías respetar sus decisiones y sus opciones, y no insultarla ni matarla porque no hace lo que tú quieres. Hay que aprender a olvidar, y entender que a veces no te quieren, y llorar con la almohada, ir al psiquiatra o si no puedes soportarlo:suicidarte tú. Si no puedes con tu vida, abandónala, pero no mates a los demás. Si cada vez que una mujer es abandonada matase a su compañero, quizás no existirían hombres.Por eso tú sobras César Adrio, no deberías vivir!

domingo, 18 de diciembre de 2016

Especial de lomo sin lomo

Todos tenemos contradicciones.La mía es el " especial de lomo sin lomo" del Rin Ran, peor es la gente que toma pizza sin queso o tortilla sin cebolla, o que es de izquierdas y actúa como si fuese de derechas.

sábado, 17 de diciembre de 2016

viernes, 16 de diciembre de 2016

Churruca, reaberto ata o amencer

Onte á noite reinauguráronse dous baretos míticos da noite viguesa de Churruca, un de cada lado de Cervantes. O Black Ball que creara Silvia Superstar coa súa maravillosa decoración vintage, con sillóns de avoa, secadores de salón de peiteados doa anos setenta. O Black cambia de ubicación pero a súa esenza continúa.Agora está en Gravina 13,fronte a Churruca 8. Tamén reabría onte outro mítico vigués, que estrea vida nova. Nos 90 foi o Café da Fala,( Irmandiños 2)Eladio Argibay convertira aquel vello almacén de Adegas Ramos nun cafeto imprescindible do Vigo dos noventa, con proxeccións audiovisuais, expos e actuacións, foi o seu mellor momento.Logo cambiou de nome e de dirección Nelson e Óscar Suárez do mundo audiovisual rexentaron Golem con menor éxito.Golem pechou o pano a finais de outubro. Agora abre como "Tinta negra" cunha reforma integral, e nova xestión, os antigos propietarios do Choco de Alfonso XIII. Con Marya de A Baiuca ó fronte, e ese guiño ó choco que bota Tinta Negra. Unha estirpe que leva xa tres xeracións na hostalería viguesa con indubidable éxito. De camiño a templos da noite como La Casa de Arriba e Playmobil, Tinta Negra ten o éxito garantido, abofé que sí.

miércoles, 14 de diciembre de 2016

Gente que lastra

Todos hemos tenido la sensación de estar con personas con las que todo va a ir mal.Que siempre te dan problemas, que te agotan, que encuentran un problema en cada esquina, que son como esponjas que nos absorben la energía. Que nada bueno puede suceder a su lado. Que nada de lo que dicen nos importa, que nos llevan con ellos al abismo.Menos mal que son pocos...pero son😦

martes, 13 de diciembre de 2016

Camarón de la ría? de Groenlandia

Hoy estuve en dos establecimientos de congelados de Vigo: uno de gama media y otro de más nivel.En todos había varios tipos de langostinos de múltiples países. Y e los dos había camarones de la ría. En el sitio más barato los camarones de la ría eran de Groelandia. Nosotros los llamamos de la ría, pero son de Groelandia ( sic).En el establecimiento más caro también me dijeron: camarones de la ría: bueno nosotros los llamamos así, pero son de Irlanda (sic) y digo yo: qué problema hay en llamar a las cosas por su nombre? Vivimos en un mar de mentiras.

lunes, 12 de diciembre de 2016

Cebrián

No me gustas Cebrián.Tu padre ya era un viejo facha a las órdenes de Franco.Y tú a tu manera también lo fuíste.Primero en Pueblo y luego en TVE, pese a estar aún en manos de la dictadura. Hay que irse metiendo ahí como sea te dijo tu cuñado y tu le hiciste caso.Pasándose la ética y la coherencia política por el forro de los adminículos.De ahí al País de la mano de Fraga, que orgullo eh? Entonces decíais que el viejo león de Vilalba era lo más moderno de la derecha franquista. Los siguientes años en El País no los puedo criticar Quizás hicisteis un producto para llenar el hueco de mercado que había; esa gente de izquierdas, o no, que añoraba la libertad.Y el periódico triunfó. Supersueldoa, cuentas en paraísos a nombre de tu mujer, regalos de empresarios dudosos, y ahora una deriva escandalosa hacia la derecha. Hacia esa derecha que te parió. Tú mismo reconociste que tus padres estaban en el bando de los que ganaron la guerra. Y tú en qué bando estás? En el de los que ganan siempre? No importa de qué modo. Ahora te sigue interesando que gané quién ganó para que nadie levante tus alfombras y vea que pasó. Y en tu vida personal también te apuntas a la moda, a lo que se lleva; por eso cambias de mujer cada veinte años, cuando se empiezan a arrugar, como las camisas. Cambiando de camisa y de mujer. Y yo pienso , quizás estés ahora donde siempre has estado en la derecha más radical: yo, me mí conmigo. Camisa limpia y mujer nueva cada vez.

El dependiente de Zara

El dependiente de Zara es un ser efímero que aparece y desaparece tras la caja del Zara de Urzáiz. Con su peinado de futbolista cool es un cruce perfecto de Jon Kortajarena y Andrés Velencoso, así que juzguen ustedes... Allí lo está hierático tras el mostrador luciendo su pelo negro tizón. Será un ser tan efímero que sólo lo he visto yo?

sábado, 10 de diciembre de 2016

Pijas de Vigo

Recuerdas hace treinta años? Tu madre estaba horrorizada porque ya no comprabas la ropa en Don Algodón, si no que ibas a Zara.También fue extraño que tal y como era ella te inscribiese en un instituto y no en un colegio privado.Ella que alardea de parentesco con conserveros, eso sí arruinados y vecinos con apellidos compuestos. Y ahora me dices que no sabes dónde está Cabral? No es que yo sólo me muevo por Canido y por la alameda. Lo curioso es que para ir al aeropuerto o al IFEVI habrás tenido que pasar por allí.También habrás estado en Candeán, qué horror eh? Sí seguro que has estado varias veces en el zoo de Candeán. Y que quieres que te diga treinta años después sigues comprando en Zara, aunque a tu madre ya no le parezca mal. A tu manera eres feliz, mi marido es muy riquiño, pero no le gusta ir al super, nunca va. Supongo que si no le gusta ir al super menos le gustará fregar, hacer la comida o limpiar, pero yo ya no quise saber más...

O Vigo que resiste

Tralas rúas principais, esas polas que pasamos tódolos días, mesmo varias veces;hai pequenas rúas que non se dan importancia pero están aí.Nelas permanece "encapsulada" parte da nosa historia, da nosa memoria sentimental.E aí están a rúa Joaquín Loriga e a parte menos transitada da rúa Ecuador. Alí está aínda!!a mítica Librería Vigo, con bonito nombre, é xa a librería máis antiga de Vigo trala desaparición de Cervantes; pensei que desaparecera, pero velaí está tan rufa como sempre cun magnífico escaparate, noviño do trinque e unha atención marabillosa. Con eses libros de Alianza Editorial, tan do noso BUP e do noso COU deliciosamente colocados en andeis, en sana convivencia coas novidades editoriais: o último de Zafón, o troquelado de Frida Kahlo ou os contos para bebés de Pat Skinner en inglés ou outra literatura infantil. A verdade, dá gusto entrar alí, só comparable a Librouro aínda que esta máis pequena ten un encanto maior. Oxalá lle reste longa vida! E tamén alí en Loriga queda aínda Nubur, a nosa fábrica de caramelos, esa que nos fixo tan felices a tódolos nenos de Vigo nos oitenta.Alí está como sempre con seus clientes e as súas lambetadas, como una estampa fixa de nadal. E menos coñecido por todos nós é o convento das Irmás Trinitarias da rúa Ecuador, a súa torre campa silandeira nesa rúa desde hai cen anos que se cumpren estes días. Igual son sitios que todos coñecedes e que vos so habituais, pero a min que apenas paso por alí, ocasionáronme unha doce regresión.

jueves, 8 de diciembre de 2016

Julieta, por fin, Almodóvar 2015

Julieta es una película de madres e hijas sobre todo, pero también de amistad y de pérdidas. Una cinta excelente que tuve que esperar un año para ver, hace unos meses estaba en blue ray, y sólo hoy la he visto en dvd a la venta en Media Markt,y la verdad ha valido la pena. Una gozada de fotografía como siempre, una excelente ambientación musical, una historia que corta el aliento en cada escena... Unos paisajes en Redes,Ares ( A Coruña) maravillosos. Parece que el mar se cuela por las ventanas de la casa como un cuadro. Esas escenas de tren de los 80 90 que muchos aún recordamos. Y esa querencia creciente de Almodóvar por Galicia a la que siempre vuelve nos deja escenas alucinantes como la de Rossy de Palma llamándole al perro " cadelo" O ver en una peli española personajes que se llamen Xoán o Antía Feijóo parece que nos pone un poco en el mapa.Es una película triste y maravillosa, muy Almodóvar, con su hermano de revisor de tren y con un vestuario muy logrado y neutro de Sonia Grande. El guión sobre el que se urdió esta trama también está tejido bien, sobre varios relatos de la nobel canadiense Alice Munro, demasiado drama quizás... pero resulta creíble; la vida a veces es así. Llevaba casi un año detrás de esta película; y la verdad, la espera ha valido la pena

lunes, 5 de diciembre de 2016

El camino de vuelta

El camino de vuelta se hace duro y pesado. Y se pierde mucha energía echando la vista atrás.No merece la pena.

viernes, 2 de diciembre de 2016

Ataque de nostalgia

De vez e cuando me da un ataque de nostalgia.Echo de menos cosas, sitios y personas.No se me pasa pronto, pero se me pasa.La Navidad y el otoño son malos tiempos para recordar.