Vistas de página en total

domingo, 28 de septiembre de 2014

Reina por horas

Reina Letizia llega para la foto, echa la "soneca" (siesta) mientras los militares desfilan y se va.No pierde un minuto de su tiempo en saludar a la gente, ni en llegar con su marido ni en cenar con él, ni el jueves, ni el viernes ni quizás ningún día.Ella viene en su Falcón del Ejército y después del acto se va.Cuatro aviones para dos personas y sólo para tener en Galicia una presencia mínima. Felipe VI viaja solo, Felipe VI reina solo; porque Letizia no va a bodas, a funerales, no trabaja el "finde"entendido de viernes a domingo.Ella tiene sus conciertos, sus viajes, sus compras y sus noches de marcha por Malasaña.Para que vale nuestra reina? Menos mal que tenemos otra! Pero todo esto nos sale muy caro y ya no es como antes.Lo único bueno de las monarquías era el alto nivel que aportaban a la diplomacia, esa aura de misterio, magia, y "allure" que las monarquías tenían; ese empaque que tenía un acto cuando iba una reina o un rey.Pero ahora en el peor momento de la moarquía y recién estrenados en el cargo, con su jefatura de estado en cuestión; la reina de Lavapiés se permite currar por horas y no estar ahí casi nunca.Esta señora representa a un país, lo supo cuando se casó y no puede ir porla vida así, por muy republicana que sea, por muy divorciados de facto que estén.El viernes en Marín, llego justo para el acto, colgó la misa y se fue después.Apenas nos dio tiempo a ver sus pantalones efecto "push up". Su marido qu durmió en la Escuela Naval de Marín debió ser el único que asistió a los actos sin su mujer...Pero tú te lo puedes permitir, verdad,reina?Y menos mal que no viniste con los pantalones rotos ou mascando pipas, que las mujeres de los "milicos" ya estaban temblando. Mira, la próxima vez, que te inviten a La Iguana o al concierto de Jamie Cullum que es lo que realmente te va...

miércoles, 24 de septiembre de 2014

Abducido polo partido

Hoxe atopei por casualidá* un extraballador dun partido nacionalista vigués, eu non sabía que el xa non traballaba alí, despois de 20 anos de servizo e desde hai un ano. Foise vítima dun ERE,deses qu tanto se levan e que tantos lle gustan tamén a sindicatos e a partidos. Faloume de que foi un ciclo que se acabou, que na maioría dos sitios nada hai eterno, e que é lóxico e natural. Está no paro e estuda un FP creo.Por máis que o aguilloei non conseguín sacar nada máis del, nin rabia, nin resentimento, penso que hoxe aínda foi á asemblea dese partido.A doutrina sábea, os tempos tamén do calendario preelectoral.Pensei o "jicho" este está abducido.Sobre todo porque lle dixen: o teu partido vai sacar só un concelleiro nas seguintes e vai a menos... igual fixeches ben índote.E díxome, iso nunca se sabe, pode volver a subir... Primeiro pensei na nobleza dunha persoa que cre nun partido en que traballou vinte anos, logo pensei nunha abducción;tamén pensei nun férreo control político ás filtraciós ó xeito talibán; e agora con máis tempo penso tamén : o tipo este igual acordou co partido que vai cobra-lo paro un par de anos e que en canto remonten o contratarán.Oxalá que teña sorte porque a política está chea de "promesas incumpridas"

martes, 23 de septiembre de 2014

Un chollo de esos en que no haces nada

Vivimos en un mundo lleno de recortes y de parados.Sin embargo aún hay empresas y administraciones en las que se producen conversaciones como esta: -Dónde está Menganito? -Ah! Menganito ya no está aquí. -Y dónde está? -Es coordinador de no sé qué; ya sabes un chollo de esos donde no haces nada ( sic).Me contestó impasible.Faltó decirme un chollo donde trabaja muy poco y cobra mucho. La empresa de la que hablo podría cerrar en cualquier momento.Ha habido por lo menos dos recortes de plantilla, se habla de un ERE y se han reducido los sueldos, eliminado pagas extras e incrementado el horario.Cada vez menos trabajan más. Sin embargo en esa empresa hay unos cuantos que tienen un chollo de esos en que no haces nada.Dos de ellos han sido nombrados en tiempos de crisis. Lo peor de todo es que en muchas instituciones, empresas y administraciones ya hay personas que aspiran a tener un chollo de esos...y mientras tanto hacen lo menos posible para ir cogiendo práctica...

jueves, 11 de septiembre de 2014

Estar de nueve meses

Faltan nueve meses para las municipales y los partos de los nuevos gobiernos locales Sin embargo nada se sabe de cómo serán esos alumbramientos, si son con fórceps,con cesárea o si serán abortos.En ciudades como la nuestra aún no sabemos quién se presenta, bajo qué marca electoral, cuántas habrá para elegir en mayo. En toda España además tampoco sabemos qué porcentaje de votos será necesario para gobernar.Lo de menos es la gente;lo que opine y el tiempo que tenga para decidir y analizar personas y propuestas.Juegan con nosotros, nos sorprenden, nos imponen su visión y nos meten al despiste un alcalde o un rey, sin darnos tiempo a reaccionar.

martes, 2 de septiembre de 2014

Mirar para outro lado

Ninguén quere ver o que pasa no Casco Vello, ninguén quere ver o que pasa no vello asilo,ou na vella Artística ou nas casas abandonadas de Poboadores ou do Berbés ou mesmo de Pi i Margall, pero é moi doado de ver.Centos de persoas viven nas rúas de Vigo, e dormen onde lles deixan ou poden.Moitas veces virámo-la cabeza, miramos para outro lado, pero están aí.Son moi fáciles de ver: na Princesa como zombies acabados de drogar, en Príncipe, en Beiramar a carón da Unidade Móbil de metadona do concello.Pululan por Abeleira Menéndez a prostituírense, andan polo centro revolvendonos colectores, bebendo litronas ás portas dos super en Rosalía de Castro, collendo cabichas en Teis ou pedindo esmola na Florida ou na Gran Vía.Ou é que ninguén os ve ata que saen na tele? Ou é que pensan que Catro ou Energy contrataron figurantes? O que sae nesa reportaxe foi verdade e é verdá* non é tan difícil de ver.Cómpre indignarse porque haxa centos de persoas que viven así en Vigo e non porque saian na tele.Esta xente qué quere?Xornalismo de postal?Galicia para el mundo ou Murcia que hermosa eres? Moi errados están.Iso é moi reseso e paleto tanto como descoñecer todo o que ocorre tan preto de nós.Pero aquí o que mola é a fachada e se non nos presta poñemo s smurais.Escaleiras mecánicas que van a ningunha parte e que por riba custan un millón de euros.Alí no vello asilo en que tantos deses nosos zombies urbán viven van practicar aquilo que máis saben: a política de fachada: conservar o frontal,derrubar o casarón, botar a rúa a toda esa xente e contruir lofts de luxo.Todo moi cool, política facha, política de fachada, pero por favor, que isto non saia na tele!!!

lunes, 1 de septiembre de 2014

Auge de la novela colonial

Acabo de pasar tres semanas en África, en Guinea, gracias a la novela de Luz Gabás."Palmeras en la nieve"es un relato conmovedor que nos lleva al Africa colonial, al aroma a cacao, al calor y la humedad tropical y al amor entre dos continentes, dos culturas tan diferentes.Viejos secretos de familia, absurdas convenciones sociales, dictaduras que separan personas y que les obligan a llevar vidas paralelas. La potencia de África, el recuerdo del Pirineo, la nobleza de Kilian; la vida prostibularia de los colonos, el trabajo sin fin.La belleza del paisaje, las notas de folletín; todo es vibrante en esta novela que podremos ver en el cine a partir de diciembre de 2015.