Vistas de página en total

sábado, 31 de mayo de 2014

A nosa Costa da Morte

Parece unha costa calma, co seu mar simulando un prato.Cos seus coídos e as súas rochas romas, pero non o é; o mar de Baiona a Guarda é letal.Se cadra non ten a beleza abrupta da Fisterra pero o mar rompendo na pedra racha tamén con moitas vidas e ilusións.

miércoles, 21 de mayo de 2014

Corridito mexicano, PEMEX!!!


" Con diez floteles por banda, viento en popa a toda vela,no surca en mar ni tampoco vuela el flotel... Chegaron onte e antonte os "mariachis" de PEMEX como se fosen míster Marshall,como se fosen os reis magos, estes homes ós que lles regalamos un estaleiro a cambio de que fixesen un barco... E ándale que le andas que ían anunciar un "notición que te cagas" que pensei en cinco barcos ou dez. Pero os nosos "manitos" amenceron mal, debéuselles dar mal a noite, non lles aquelou o augardente ou as chatis que circulan por Navalia con toda a roupa "prensa". Dúas ministras agardaron por eles, o presidente, e varios conselleiros pero o "corrido" nocturno debeu ser longo e intenso e non chegaron a tempo. "Búscame ós de PEMEX "berrou o presidente ás 12.30 que xa son horas, meu Deus! E os de PEMEX, qué? Tomando o último mojito? Tarde, mal e a rastro chegaron os de PEMEX, túzaros,lentos e pesados non querían falar "ahorita" que xa "platicarían" pola tarde no consello de BARRERAS. Pero o consello de Barreras celebrouse nun xantar.Supoñemos que entre percebes e nécoras e o gran anuncio que todos agardaban non se produciu.

martes, 20 de mayo de 2014

Marujas ou Marujonas

En poucos anos convertéronse nunhas "marujas histéricas" e aburridas, moi aburridas.Peor que as súas nais.Parecía que nunca antes ca elas tivera un fillo, e a min aburríanme moito!

sábado, 17 de mayo de 2014

Semana raruna

Protagonizar unha road movie diante do coche do garda forestal, sentirse como Ariadna Gil en Cuéntame en Terras Gauda,compartir minutos cun expolítico-xornalista de esquerdas con síndrome de Estocolmo son cousas que me pasaron nesta semana.A calor por fin invadiu praias e terrazas. Os da"ernia" xitana non tiveron actividade esta semana,pero volven á carga a vindeira: van a polo picoleto e a polo garda "florestal"ou"floreal" que non sei moi ben como din.E hai cousas boas da campaña electoral, isto parece un parnaso:nova ponte de Rande, conexións de Peinador con tódalas terminais europeas? Podías telo feito antes, non Anita Pástor?

sábado, 10 de mayo de 2014

Nació el GRAPO en una Comisaría?

Esa es una de las alucinantes teorías que se exponen distraídamente en la nueva novela de Almudena Grandes. La gran narradora, noveladora de la postguerra española.Según Almudena Grandes Roberto Conesa, alias Roberto el Orejas en "Las tres bodas de Manolita" pudo haber "fabricado" uno de sus primeros éxitos policiales en democracia. En enero de 1977 el Grupo Revolucionario Antifascista Primero de Octubre, GRAPO secuestra a Antonio Maria de Oriol y Urquijo, presidente del Consejo de Estado y al teniente general Emilio Villaescusa, presidente del Consejo Supremo de Justicia Militar. Fue un secuestro muy extraño porque no convenía a los intereses de la izquierda y por la dificultad de los objetivos. En febrero del 77 siendo ministro del interior, Rodolfo Martín Villa encarga a Conesa que se ocupe del doble secuestro. Lo resuelve en escasos días sin un disparo, y sin forzar una puerta.Segun la narradora "como otras acciones de los GRAPO, aquella tuvo el resultado de equilibrar una sangrienta balanza, sugiriendo que la policía tenia motivos para actuar como lo hacía". Asombrosa es también la evolución de este personaje macabro, para los que casi hemos nacido en democracia; el Orejas perteneciente de joven a la izquierda que hace la guerra con la república y que luego se hace delator y miembro de la monstruosa Brigada Político Social, donde delata y tortura a aquellos que fueron sus compañeros. Gracias a nuestra transición "soft" de la que ahora vamos sabiendo cosas poco a poco, Roberto Conesa Escudero, otrora jefe de la Brigada Político Social y con colaboradores como Luis Antonio González Pacheco, alias Billy el Niño, Roberto Conesa llega a ser jefe superior de la policía de Valencia (nombrado por Manuel Fraga como ministro de Interior) y conseguir la medalla de oro al mérito policial, precisamente en febrero de 1977 por la liberación de Oriol y Villaescusa que a lo peor él planeó. Cuando todos sus viejos amigos de la izquierda a los que delató lo ven en televisión casi casi quedan en shock. Es una aberrante injusticia y una de las partes más impactantes del libro que nos enseña una parte muy dolorosa y dura de nuestra historia con una gran crudeza. Almudena Grandes escribe bien, muy bien y narra una buena historia, pero muy dura y triste donde cada lágrima se mezcla con la siguiente y donde la miseria es la moneda común. Sólo queda la fuerza,la ilusión y el coraje de aquella gente que luchó con cierta alegría y una coherencia de héroes por el país en el que sus padres creyeron. Creo que más que una novela es un fragmento de historia novelada. Me gusta mucho Almudena, aunque quizá más su capacidad de captar la vida cotidiana, que su narración de los aconteceres políticos de postguerra. En los otros episodios lograba un "ten con ten" en "Las tres bodas de Manolita" la crudeza de nuestra historia política más cruel y próxima se desborda en sus páginas. Aún así me gustó. Quizá mi ejemplar de papel que aguantó grandes días de lluvia gallega, también pudo con las lágrimas que apenas pude contener al ver cómo de verdad fue la vida de algunos de los abuelos de España y que muchos quieren olvidar.

martes, 6 de mayo de 2014

Cuñadísimos

A Millán Mon fáltalle un dente negro abaneándose, pero non lle falta un cuñado.Tamén o tiña Serrano Súñer e tamén o temos nós!!

viernes, 2 de mayo de 2014

O último blues da "raia"

"Moitos anos despois fronte ó pelotón de fusilamento composto por un garda civil e un axente forestal ; o rei Olegario Giménez Salazar recordou aquela tarde en que seu pai lle pasou a coroa lle deu o caxato e lle ensino a trafi car". O ocorrido aquela tarde en Tomiño era un intento de magnicidio. O intento do asasinato do rei, do home que se move naraia. -Non hai dereito dicía Flora, así non trataron ó meu fillo, con trescentos quilos. -De coca?Non, de graxa!! O brigada José Pérez González, gran deportista.Disque fai barra. -Barra fixa?Non, americana! E o gardabosques, pasa o groso da xornada xogando o tenis.Aínda que ás veces tamén vai cobrar o imposto revolucionario ás novas narcourbanizacións miñotas.Parecen Pin e Pon, o Garda Civil e o Garda Bosques o Axente e o Axente Forestal, Hernández e Fernández, Suárez e o Rei,( o de verdade). E alí os van a cobrar o seu, pero seica o Rei Moro (n) decidiu se cadra por qué pagar cando toda España viu o cu do sue fillo nunha redada policial, eses 300 quilos... de graxa que todo o mundo viu.E o vello que os deixou pasar porque eran visita de cotío da casa, negouse a pagar."Y sin motivo ni razón, lo quisieron matar" ,"Allí se buscan la ruina" porque " semos gitanos".E non importou que Flora tivese "ulcemia" que estivese tomando " timio-terapia" ou quetivese "ritmias";porque "ellos pusieron la mano en Suribia* , son los que mandan y tienen la ley". "Suribia": su Biblia.